Zwijgen

‘Zwijgen kan niet verbeterd worden.’, aldus Willem Elsschot. Zo was het vandaag. Vader zei: “Ik kan maar beter zwijgen”. Niet rancuneus, niet bitter, zelfs niet spottend. Eerder wijs, of uit ervaring.

Beter moeder de vrouw niet tegenspreken, die voor je zorgt wanneer een verloren gewaande bril simpelweg rust op wat rest van je wilde haren. Wanneer sokken eigen kleuren kiezen, zomaar. Wanneer een datum zonder waarschuwen wordt gewist. Wanneer alledaagse woorden weigeren de tip van je tong te raken. Beter zwijgen dan. Al laat je de hersenen kronkelen op zoek naar juiste lettergrepen en reken je nog in Belgische franken. Overgoten met een handjevol grove korrels zout. Voor dat tikkeltje meer drama.

Met pretlichtjes in de ogen observeer je het kind dat tegenover je zit, jouw dochter, ik. Ik rook, ook al wil je van de gloednieuwe veranda liever geen asbak maken. Ik slurp koffie, hoewel dokters zeggen dat nu, net even nu, cafeïne een verboden vrucht zou moeten zijn. Beter zwijgen. En toch die pretlichtjes.

“Een spelletje schaak?” vraagt vader. Het vierkant dat jou en mij sinds mijn tienerjaren al laat cirkelen. Waar we in remise of pat toch een glimlach toveren kunnen. Een schalkse schaakmat wordt steeds bejubeld. Winnen doen we allebei. Omdat we schaken en zo spelenderwijs elkaar steeds weer terugvinden tussen zwart en wit. Een beetje als grijs, de kleur van een oude man.

Koude rimpelhanden die soms angstig de hand niet schudden kunnen. Woorden die regelmatig net geen zinnen vormen. Namen raken door elkaar. En waar is weer die verdomde bril? Er wordt gezegd met ogen wat Elsschot niet verbeteren kan. De dame staat altijd op haar kleur. Vader zwijgt niet, vindt het woord en lacht: “Revanche?“

Aldus Sarah op 18 mei '20 om 20:22.