{"id":89,"date":"2007-03-01T20:44:23","date_gmt":"2007-03-01T19:44:23","guid":{"rendered":"https:\/\/stoerke.local\/de-zandkorrel-en-de-oase\/"},"modified":"2018-03-25T07:50:43","modified_gmt":"2018-03-25T06:50:43","slug":"de-zandkorrel-en-de-oase","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/stoerke.local\/de-zandkorrel-en-de-oase\/","title":{"rendered":"De zandkorrel en de oase"},"content":{"rendered":"
<\/a><\/p>\n Er lag eens een zandkorrel in het midden van de weg. “Snik, snik”, huilde het korreltje. “Ik voel me niet goed”, snikte het. In de verte naderde een mensenkind. Het kind huppelde en maakte hink-stap -sprongetjes langs de weg. Ze zong zachtjes een lied zoevend langs het riet. Het was het Lied van de Boze Beesten en het ging zo:”Ikke-jij ikke-jij ikkeikke-jijjij, ikke ikke kwaakt de breedsmoelkikker. Jij jij treft schuld brult de dromedaris met de bult”.<\/p>\n <\/a><\/p>\n Plots hoorde het kind een geklaag, het kwam van heel laag. “Kijk nou, wat is dat?”, sprak het kind verbaasd. “Ik ben een zandkorrel en ik voel me niet goed”, snikte de korrel. “Wat is er aan de hand?”, vroeg het kind. “Ik voel me zo alleen zonder korrels om me heen”.<\/p>\n <\/a><\/p>\n “Oh, dat is jammer”, zei het kind. “Hoe heet jij?”. “Hoe ik heet? Dat…dat weet ik niet…hebben zandkorrels een naam dan?” “Dat weet ik ook niet”, antwoordde het kind, “maar ik heb een naam, waarom jij dan niet? Mijn naam is Sarah”. “Oooh, wat een mooie naam! Ben jij ook triest soms?” “Soms niet, soms wel. Soms horen mensenoren niet. Dan luistert alleen het riet. Dan word ik zo kwaad dat ik wil brullen, stampen met mijn voetjes en schreeuwen “loop allemaal naar de maan!” en dan loop ik naar de woestijn.” “De woestijn? Waar is dat?” “Dat is een hele grote plek, heel ver weg van alle grote mensen. Daar kan ik alles wensen en daar huil ik naar de maan als niemand me ziet staan.”<\/p>\n “Als ik geen naam heb, zou ik misschien de jouwe mogen?”, aarzelde de korrel verlegen. “Ik wil je hem graag geven, maar dan zit ik zonder. Dat is lastig, maar weet je wat ik doe? Ik schrijf hem op jouw lijf, zodat je het nooit meer vergeet.” “Wat een goed plan, zeg! Jouw naam op mijn lijf. Doen!!” Het kind grifte met haar pluim en inkt de letters op de zandkorrel in prachtige krullen, goud als zonneschijn en zwart als de nacht, parelende ster: S A R A H.<\/p>\n