Oude postkaarten
Ik vind in jouw kaft postkaartjes van mij naar jou. Tien jaar geleden geschreven met bubbels in het hoofd, licht in het hart, vlinders in de buik. Getuigenissen van een ontluikende liefde, prille ontmoetingen van twee gelijke zielen. Ik lees ze vandaag terug, voor het eerst na al die jaren. Ze zijn zo lief, zo mooi, zo vol hoop. Dat ik ze nu vind, net vandaag. Net nu. Nu ik jou – de bus vol inboedel, de helft van wat ons was – terug naar jouw land rij en je loslaat. Nu wij, de knoop doorgehakt, als twee helften uit elkaar vallen.
Ik lees de kaartjes en sta verstomd hoe ik vergeten was dat ik die mooie woorden voor jou koos, alleen voor jou. Hoe ik de pen waaruit zo’n inkt heeft gevloeid vaak niet ter hand nam, maar koos voor kille stilte en lieve leugens. Hoe ik die vlinders door de vingers heb laten glippen. Hoe ik en jij, of nee, hoe wij ver van die plek zijn gestrand met geknakte vleugels van onmacht. Een vlinder leeft geen tien jaar en ook bubbels raken plat. Ik schrijf je nog รฉรฉn kaart en รฉรฉn zin zal volstaan. “Jij licht voor altijd in mijn hart”.
2 Reacties
Hee lieverd, ik schrik ervan! Hoe kan dit nou? Een knuffel en kus X
Aldus Katrien op 14 december '13 om 09:02
Tja… Het is een lang verhaal. En ook weer niet. Gelukkig is er nog een hoop liefde en blijft KC voor altijd in mijn hart. Bedankt voor de knuffel. Die komt heel goed aan. x
Aldus Sarah op 15 december '13 om 06:11