Op post

Donderdag werkte ik mijn laatste shift. Om vier uur werd de cava uit de kast gehaald en werd er getoast op mijn leven-na-de-bieb. Een paar uren, een heerlijk dineetje en ettelijke flessen wijn later wordt er sentimeel afscheid genomen van de collega’s. Het ga je goed, hou contact, we zullen je missen. Een sluimerende weemoed steekt de kop op. Wat nu? Isabel van het uitzendbureau komt ’s anderdaags al aanzetten met de oplossing. Of ik maandag kan beginnen. Dat is wel erg snel. Ik had wel een weekje vakantie gelust. Maar de plicht roept. Zonder werk en zonder uitkering kan ik het aanbod niet weigeren.

En zo stond ik vanochtend aan de receptie van een heuse zakentoren. Het kinderbijslagfonds. Manuela is mijn gids voor de dag en leert me de kneepjes van het nieuwe vak: postverwerking! Hoe envelopjes automatisch geopend worden. Hoe briefjes geordend worden. Alles netjes gescheiden: met of zonder barcode, met of zonder dossiernummer. Het is leuk om nieuwe dingen te leren. Het voelt net terug als de schoolbanken. De door routine verduurde hersencellen moeten nieuwe linken leggen, nieuwe banen trekken. Er wordt flink gepoetst in mijn stoffige brein.

En dan is het tijd om de apparaten te gaan verkennen. Een gigantische automatische postverwerker sjeest de brief langs de rolletjes, plooit deze netjes, steekt het schrijven in een envelop en frankeert de zending. En nog een machine: een stapeltje brieven wordt krachtig en met veel kaboom! in een keurslijf van touwtjes gedwongen. En dan is het pakje klaar voor de postzak. Heel leuk allemaal. Alleen een beetje veel kabaal daar in die postkamer in de kelder. Morgen oordopjes meebrengen.

Tijdens de pauze is er soep en warm eten aan spotprijzen. De kers op de taart is ongetwijfeld het uurrooster: beginnen tussen kwart voor acht en half tien. Ik kies voor optie één, dan kan ik stoppen om vier uur. En op vrijdag om drie uur. Mooi toch? De weemoed is gesmolten als sneeuw voor de zon. Die mag nog eens proberen me onderuit te halen eind december. Dan jaag ik mijn laatste brief door de frankeermachine en stuurt Isabel me hopelijk op weg naar wederom een nieuw avontuur.

Aldus Sarah op 19 november '07 om 20:04.