‘Onderweg’ – Willem Vermandere

Onderweg ben ik zigeuner, onderweg ben ik een kind
van de rusteloze wegen, op vier wielen welgezind
op vier wielen wil ik vluchten, weg uit het nauwe vaderland
naar het bergland naar de rotsen naar den bos- en de waterkant

Onderweg daar zit je veilig onder uw blikken autodak
je mag jodelen en zingen in uwe rammelende rommelbak
onderweg leer je vergeten, gisteren ligt ver achter u
en voor morgen nog geen zorgen, onderweg is ‘t altijd nu

Je passeert langs kathedralen en je duizelt keer op keer
van die stoutmoedige dromen van die bouwers van weleer
en zo leer je blind vertrouwen en vorderen ondanks brute pech
wuif veel liever dan te vloeken naar de kinderen langs de weg

En je loopt door de paleizen met uw hoofd vol romantiek
maar uit krotten en ruïnes klinkt er klaaglijke muziek
deelt uw brood met lotgenoten, zoveel zwervers grauw van vel
langs de gloeiend hete wegen, in steden vol kommer en kwel

Onderweg op markten en pleinen vind je volk mild en gastvrij
en dat schenkt u met handen en voeten zoete vruchten allerlei
en zo vind j’ook uw geliefde, met nog jaren voor de boeg
van uw teder zacht beminde, daarvan krijg je nooit genoeg

Onderweg ben je nomade, soepel plooiend speels van geest
je geeft u over aan de genade, je wordt vrij en onbevreesd
want je botst met tegenstrevers, elkendeen zegt zijne zeg
leer geduldig incasseren van tegenliggers onderweg

Los van vastgeroest’ideeën, onderweg pluk je den dag
pelgrim ben je heel je leven, vorderen doe je liefst zig-zag
haast u haast u uiterst langzaam, want het einddoel is bekend
daar valt weinig van te zeggen, niet bepaald een happy-end

Ooit als kind ben ik vertrokken, zonder route kaart of plan
onderweg al heel mijn leven, wat is daar de zin toch van
onderweg stel je geen vragen, voor hoelang nog en waarom
onderweg ben je zigeuner, je reist voort en ziet niet om

Willem Vermandere

Aldus Sarah op 21 januari '07 om 13:31.