Laatste brief aan jou
mijn laatste brief aan jou
heb ik nooit geschreven
soms was ik te boos
waarom niet plots
onder een auto lopen
of stikken in een lach
ik wilde van jou horen
waarom jij voor kanker koos
soms was ik te boos
mijn laatste brief aan jou
heb ik nooit geschreven
soms voelde ik schuld
heb ik jou verdriet gedaan
ben ik genoeg naar je toe gegaan
ik liet mijn hond bij je achter
’t was zijn kwispelen
die de leemte heeft gevuld
soms voelde ik schuld
mijn laatste brief aan jou
heb ik nooit geschreven
soms zat ik in een strijd
ik wilde niet zijn als jou
al heb ik alle trekken tegen
zelfs mijn kuiten zijn de jouwe
dat gaf me vaak spijt
soms zat ik in een strijd
mijn laatste brief aan jou
heb ik nooit geschreven
soms waren woorden veel te veel
dan weer niets dan stilte
in ingehouden eerlijkheid
en kopige volharding
hadden we elk ons deel
soms waren woorden veel te veel
mijn laatste brief aan jou
raakt nooit meer af
die kans heb ik gemist
ik troost mijn angst met de gedachte
dat je dit allemaal wel wist
Antwerpen, 6.1.2004
4 Reacties
Mooi, Sarah. Laatste briefjes komen altijd aan, vertrouw daar maar op.
Aldus Kittekat op 18 februari '07 om 23:05
Sarah,
Ieder kiest zijn manier om een groot verdriet te verwerken.
Ik bleef heel lang stil bij deze mooie tekst.
Het raakt mijn diepste wezen.
Groetjes,
Maria
Aldus Maria Buys op 3 maart '07 om 20:46
Toen rolden de tranen uit mijn pen. Verdriet haalt, grappig genoeg, soms het sterkste in een mens naar boven. Bedankt Maria.
Aldus Sarah op 3 maart '07 om 22:00
Mooi Sarah, misschien kan je hem toch posten in een klein flesje en dat op weg naar de einder gooien.
Aldus Fredo op 8 maart '07 om 14:16