Jobjacht

De eerste maanden vond ik wel het prima zo. Geen baan, recht op een uitkering. Ik was nog nooit eerder werkloos en vond de vrije tijd wel aangenaam. Maar langzaam aan bekroop me het gevoel dat er niet echt een reden meer was om vroeg op te staan, me te douchen, aan te kleden en mijn uren nuttig te vullen. Mijn dagen begonnen met het veelvuldig indrukken van de snoozeknop. En al snel ging het alarm gewoon uit en bleef de pyjama aan. Tot sinds enkele weken.

Bij de eerste tas thee hoort nu het uitgebreid uitvlooien van de laatste nieuwe vacatures. Mijn cv is weer helemaal up to date en de motivatiebrief wacht geduldig in een mapje op een bestemmeling. Afgelopen week belandde zo’n brief in de tas van de postbode. ‘Medewerker studiecentra’ aan een hogeschool in Antwerpen. Daar was mijn oog op gevallen. Een soort bibliotheekfunctie in een hogeschool hier om de hoek. Perfect! Ik heb ruim acht jaar bibliotheekwerk achter de kiezen en was mezelf helemaal warm aan het maken voor deze job. Ik mocht op sollicitatiegesprek. Er waren nog acht andere kandidaten in de running. Gisteren kwam er een einde aan die droom. De uitverkorene kende het softwareprogramma wel, ik niet. Dikke pech.

Ik geef de moed niet op. Bij de eerste tas thee hoort nog steevast het grasduinen in de vacaturedatabank. Ergens tussen die stapel moet er een baan zijn die ik kan vangen. Al is het nu maar een rups, ik sta al klaar met mijn netje en vang die vlinder…

Aldus Sarah op 13 maart '10 om 18:28.