verhaal
Vijf weken
Vijf weken tussen weten dat je ziek was en jouw as in een pot. Vijf weken waarin jouw lichaam zienderogen verdween, alsof het oploste in het niets. Vandaag gaan we wat rest van jouw vergankelijkheid uitstrooien in een rivier. We gaan herinneringen ophalen, samen delen wat niet te verwoorden valt. En ja, we gaan drinken en eten. Het wordt een feest zoals jij dat hebt gewild. Toch wordt het heel stil in mij. Jij hebt de dood in ons midden gebracht en wederom moet ik voor de spiegel staan. Ik stel mezelf de vraag: wat doe ík in vijf weken? Toen jij koud en kil op het bed lag, schreef ik je een laatste brief.
lieve Frank,
ik eet vandaag nooit meer bangers en mash
ik reis met je mee naar de Ballenys
we groeten de walvissen
en dansen met de pinguïns
je hangt aan onze muur
in een foto van een Tibetaans weeskind
goede punten voor jouw karma
de vrouwentongen vertellen jouw verhaal
ik mocht nog één keer in je ogen kijken zondag
het leek echte rust
en een onmetelijke dankbaarheid
de sushi smaakt me niet vandaag, Frank
ik hou het bij een Duveltje
op reizen, op jouw reis
op jou
je zei steeds sorry
alsof je er niet mocht zijn
nou Frank, moet je weten
als er één ding is dat ik nog wil van jou
kan je er nu zijn?
ik zoek je op in mijn dromen
ik kom naar je toe in meditatie
ik zal je vinden in het licht
maak jij maar al een kampvuur
de warmte maken wij
ik moet gaan nu, Frank
en jij ook
ik ga het gietertje vullen
de vrouwentongen roepen mij
liefs,
Sarah
De kooi
Ik sleep me naar het werk, de kantoorfabriek. Vier dagen van negen tot vijf. Te tokkelen op een klavier, gekluisterd aan een scherm waarop in metershoge letters staat geschreven “Wat ben je hier in godesnaam nog aan het doen?”. Ik voorzie de heren dokters, professoren en hoopvolle studenten-wereldverbeteraars van belangrijke medische literatuur. Levensreddende informatie over ziektes en elllende waar vier kwart van de wereld geen moer om geeft, waar niemand van wakker ligt. Nog even en ik ga ’s zaterdags de auto poetsen en ’s zondags taartjes eten bij de schoonouders. Het voortuintje moet millimeterfijn geknipt, de boodschappen van het lijstje netjes in de mand.
En ondertussen vreet ik mijn vingers op, duik ik in de troost van een valse wijn en maak ik mezelf wijs dat het zo hoort, “’t gaat goed, echt wel”. Op maandag ga ik mediteren. Dan ben ik indiaan, beer, een Tibetaanse lama, al wat ik wil zijn. Het is, vrees ik, niet meer dan een brokje geestelijk penitentiar verlof. De boeien gaan onvermijdelijk weer om zodra ik ook die deur terug sluit. Dan word ik opnieuw de burger in het gareel, de werknemer van onbepaalde duur, het kind zonder speelgoed. De gekooide mens.
Gokje wagen
Sinds kort kan je op de Amerikaanse gokwebsite BetUs.com gokken op de zeespiegelstijging. Zo kan je geld inzetten op gebieden in de Verenigde Staten die in de toekomst in het water zullen verdwijnen. Tijdens de eerste drie dagen kwamen op de website al zo’n 3.000 mensen een gokje wagen. Je kan ook geld inzetten op bijvoorbeeld het uitsterven van de ijsberen.
In tijden van nood komen echt de mooiste kantjes van het menszijn naar boven, nietwaar? Als een drol die drijft op het water.
Ten rade bij Ratzinger
Ons aller Jefke Ratzinger a.k.a. Benedictus XVI wijst ons op de tekortkomingen van de Darwintheorie, die volgens hem fundamentele scheppingsvragen onbeantwoord laat. Dat blijkt uit zijn boek Schepping en evolutie dat woensdag in Duitsland gepubliceerd is. “De evolutietheorie kan empirisch niet bewezen worden, omdat 10.000 generaties onmogelijk in een laboratorium onderzocht kunnen worden”, zo schrijft de paus.
God daarentegen past perfect in een pipet en bestaat dus. Zoiets?
De zandkorrel en de oase
Er lag eens een zandkorrel in het midden van de weg. “Snik, snik”, huilde het korreltje. “Ik voel me niet goed”, snikte het. In de verte naderde een mensenkind. Het kind huppelde en maakte hink-stap -sprongetjes langs de weg. Ze zong zachtjes een lied zoevend langs het riet. Het was het Lied van de Boze Beesten en het ging zo:”Ikke-jij ikke-jij ikkeikke-jijjij, ikke ikke kwaakt de breedsmoelkikker. Jij jij treft schuld brult de dromedaris met de bult”.
Golden shower
In China loopt er een hondje rond dat ondersteboven plast. Niet alleen plast dat hondje ondersteboven, maar bovendien is de kleine Baby vegetariër. Dat staat te lezen in de East Asian Business News. Je kon het ook lezen in De Standaard – niet zomaar de standaard (!)- , op de Orange website en in allerlei logs en blogs. Waar zouden we zijn zonder de media? Hoe zouden we dan weten wat er in de wereld leeft? Dat er vandaag weer eens honderden afgerukte armen en benen in het rond vlogen op de markt van Baghdad, dat een Maleisische imam de kuisheidsgordel promoot, dat tientallen Indonesische kinderlongetjes zich vullen met modder op een of ander godvergeten kuteilandje na een aardbeving, het laat me allemaal behoorlijk koud. Ik hoef het niet te weten. Maar onze Baby, onze kleine fijne plasacrobaat! Dat wil je toch voor geen goud missen, toch?
Nicotine Blues
In de schuif ligt nog een half pakje. Een half pakje ligt er te lonken, te jennen, te smeken om aandacht: wat is nou één peukje? Daarna stop je toch gewoon opnieuw! (lees verder…)
1/2 liter
Ik word wakker. Naast me het zachte hoopje teddybeer. Ik sta op, sleep wat kleren naar de badkamer. (lees verder…)
