gedicht
de collocatie
wie zorgt er voor de plantjes
wie praat tegen de muur
het is het uur van de collocatie
een leven mij te duur
ik zeg ach, weet je wel…
en slik stilletjes
een witte traan van steen
de fakkel
mijn levensloop is als een estafette
de fakkel naar steeds een nieuwe ik
en zo herboren, telkens weer
tot de eindmeet van een rit
klaar voor een volgend rondje
begint een nieuwe kiem
oprecht en vol vertrouwen
ik sluit mijn ogen, ik kan het zien
ik kan het zien in wetten neergeschreven
het is een oud verhaal
iets kosmisch en oneindig
waarvoor, helaas, geen taal
geen taal dan wat je voelen kan
in de ogen van een vriend
die oprecht en vol vertrouwen
steeds weer de Liefde vindt
Sarah. Antwerpen, 21.05.2014.
Lot ze vrij – Tibet style
Ik heb me zes jaar ingezet voor een weeshuis in Tibet. Benefieten organiseren, contact houden, geld opsturen, de kinderen bezoeken. Zo zes jaar. Met de hulp van vrienden, de steun van velen. In juni 2013 werd het weeshuis, samen met andere projecten, gesloten. De Chinezen bouwden zelf een groot staatsweeshuis en brachten daar alle kinderen heen. Zonder boe of bah, plots. De Tibetanen die het weeshuis organiseerden werden op de rooster gelegd omdat ze in het verleden naar India waren gereisd. Omdat ze contact houden met buitenlandse sponsors. Omdat ze Tibetaans zijn. Ik raak niet meer in contact met hen.
Vanuit mijn woede om dit onrecht, vanuit mijn bezorgdheid voor de toekomst van deze familie en de kinderen, vanuit mijn dankbaarheid naar Charissa die mede door wat we deden geïnspireerd werd voor haar werk als Slongs Dievanongs herschreef ik haar hit Lacht nor mij voor het verhaal van de kinderen van Dickey Orphanage. Het werd Lot ze vrij – Tibet style. Daar gaan we dan…
(lees verder…)
paradoxaal
mijn geest is nuchter grofgebekt
mijn mond rolt zachte zinnen
het hart weet beter
en begraaft de strijdbijl
van deze paradox
stampende voeten worden dans
tenen krullen van plezier
een vuist valt open
en wordt hand
mijn geest is nuchter grofgebekt
zinnen dansen
strijd wordt harmonie
de vrede wint de oorlog
en een nieuwe paradox geboren
tekening: Shelly Beauch
Sporen
langzaam rolt de trein uit het station
de sporen liggen vast
de bestemming is mij onbekend
een verre terminus, allicht
op het perron staat aarzelend
een enkele reiziger
omgeven door een kofferfort
hij staart naar de trein die vertrekt
langzaam rolt een traan uit zijn bastion
en laat een spoor op mijn gelaat
Wemeldinge, 05.07.2003
– Den Troppe †2003 –
de telling
ik ben Karel Brokkeman de teller van de stad
ik kom hier voor de telling
alle dieren moeten op een blad
vier zegt het meisje
vier dieren wonen in dit huis
een bruine beer een arend
twee gieren en een muis
vier noteert de potloodman
op het grote blad
het meisje gniffelt stiekem
om het mensendier dat hij vergat
het afscheid
als je moet gaan, ga dan
maar ga niet in de winter
de snijdende kou, het gelaat gekloofd
en ik die alleen troost vind
in de kom van jouw vuur
als je moet gaan, ga dan
maar ga niet in de lente
de zachte zon, de aarde dooiend
in mij alom nieuw leven
in de kom van jouw warmte
als je moet gaan, ga dan
maar ga niet in de zomer
de verschroeiende hitte
alles dor en droog
met slechts jouw schaduw die zalft
als je moet gaan, ga dan
maar ga niet in de herfst
de dode tak, het vallend blad
met alleen jouw hand
die me recht houdt
als je moet gaan, ga dan
ga stilletjes, tussen licht en duister
twee tikken van de klok
als een zachtjes vallend blad
als je moet gaan, ga dan
en met heel jouw ziel, sta me bij
want als jij gaat
gaat ook een deel van mij
SBD – Antwerpen, 19.02.2003
voor zussie wus
ik was tien jaar, jij net één uur
een bundeltje baby
die ik voor het eerst ontmoette
‘t was liefde op het eerste zicht
voor altijd bij me, hartsvriendin, dicht bij me
gezworen zusters, je weet wel waarom
en zo gingen we als tandem
door jouw vijftig jaar over prachtige bergen,
maar even goed uit een donker dal
twee moeders met drie kinderen
vooruit in het leven
samen zorgen voor werk
en werken kon je, dat deed je voor twee
leven voor drie
zoveel liefde gegeven en gekregen
voor mijn kleinkind was je meter
mijn dochter had met jou twee moeders
hey, Van Bogaertje, zussie wus,
mijn zussie, tanteke
elke dag en elke avond
even bellen met elkaar
onze stemmen klinken als twee druppels door de hoorn,
behalve dan de s en r, die doe ik je niet na
maar hoe moet dat nu?
moet ik nu mezelf opbellen
als ik jou nog eens wil horen?
hoe moet dat nu, mijn zussie?
de cirkel is gebroken, een nest van negen
rijmt nooit meer op tien
jij rebel, jij zotte doos
genieter, vechter, krijger
jouw tanden in het bier van mijn man
naar de kroeg met biefstuk in een pan
kauwgombollen in je blouse
gekke bekken, schuine moppen
dansen op ’t biljart
mijn god, wat ging je hard
nu moesten we samen door dit donker dal
we kletsten over vroeger
’t was heel intens op ’t eind
steeds dieper, stiller
tot bij de kern, daar waar geen woorden meer bestaan
behalve dan
ik hou van jou
mijn zussie, zussie wus
jouw naam werd geroepen
en deze vlucht wacht alleen op jou
nu reis je echt wel zonder klok
en blijf ik achter, tijd staat stil
ik beef, ik tril
rond mij in dit nest nog acht
en jij die op me wacht
en mocht je, wie weet,
nog eens tot mij komen in dit leven
voor een babbel, een knuffel of om het even
ik zweer het je, ik doe mijn best
om dan niet bang te zijn
maar jou te voelen en te weten
in liefde is geen pijn
SBD – Berchem, 13 oktober 2013
geschreven voor Annie voor haar zus Machteld zaliger
island hopping
drijvende foto’s
op wilde baren
zoeklichten
sprokkelen scherven
van zij die niet bestaan
het is bitter vissen
bij lampedusa
foto: Alexander Teimurazov
woest
rommelend door oude troep valt het haar op
hoe vaak ze heeft gehuild zonder gezicht
diep tussen webben van haar waarheid
schimmen van zijn verraad
vielen tranen op stille grond
rommelend door oude troep
valt het haar op
hoe vaak ze is gaan vluchten
weg van webben
heeft zij zijn leugen mee gedanst
rommelend door oude troep
valt het haar op
hoe vaak ze heeft gezwegen
tanden verbeten
twintig tongen in de knoop
rommelend door oude troep
valt het haar op
hoe woest ze wordt nog steeds
over wat ze toen nog niet kon weten
SBD, ~A~, 02.08.2013
